हचि अ डॉग टेल (Hachi: A Dog's Tale)

हचि  अ  डॉग टेल (Hachi: A Dog's Tale)

हचि  अ  डॉग टेल (Hachi: A Dog's Tale) हा चित्रपट सर्वप्रथम प्रदर्शित झाला होता टोकियो मध्ये ८ जुलै २००९ रोजी. लासे हॅलोस्ट्रम  दिग्दर्शित केलेला आणि रिचर्ड गेरे ने सुंदर अभिनय केलेल्या या चित्रपटाला आज  १२ वर्षे होऊन गेली. हचिको बद्दल खूप ऐकलं होतं म्हणून त्याचा चित्रपट देखील आवर्जून पहिला होता. आज पुन्हा एकदा पाहिला. हा चित्रपट बेतला आहे तो जपानी श्वानाच्या एका सत्य घटनेवर आधारित . तुम्ही म्हणाल यात वेगळं काय आहे. असे कितीतरी चित्रपट आहेत. पण हचिको वेगळा आहे कारण त्यातील नायक हा खरा खुरा आहे आणि त्याचा मास्टर (मालक) गेल्यावर देखील त्याचं असणारं प्रेम, त्यातील भावनांची गुंफण यात दाखवली गेली आहे . आपल्या मालकाच्या मृत्यूनंतर ९ वर्षे ९ महिने आणि १५ दिवस रेल्वे स्टेशनवरती एकाच ठिकाणी वाट पाहणाऱ्या श्वानाची आपल्या मालकाप्रती असणारी निष्ठा आणि त्या दोघांमधील सुंदर नाते यात दाखवलं गेले आहे. IMDB ने सुद्धा या चित्रपटाला ८. /१० रेटिंग दिली आहे. चित्रपटाचा शेवटदेखील एकदम भावूक आहे. ज्याच्या घरी श्वान आहे किंवा ज्यांचं त्यावर अपरंपार प्रेम आहे अश्या बहुतेकांना "हचिको " हा नक्की माहित असेल. 

आता पाहूया हचिकोची खरी कथा, 

श्वान आणि त्याचं आपल्या मालकाप्रती असणारे प्रेम हे काही वेगळं सांगायला नको. असे अनेक किस्से आपण ऐकलेत. हचिकोची गोष्ट सुद्धा तशीच आहे. जपानी भाषेत हचि (hachi )म्हणजे आठ. आठ हा शुभ संकेत म्हणून ओळखला जातो आणि "को" म्हणजे म्हणजे एकेकाळी प्राचीन चीनी ड्यूक्ससाठी वापरला जाणारा प्रत्यय. 
हाचिको हा एक जपान मधील अकीता जातीचा श्वान होता. अकिता ही जपानच्या कुत्र्यांची एक जात आहे. तेथील डोंगराळ प्रदेशात मुख्यत्वे ही कुत्र्यांची जात आढळून येते.हाचिको या कुत्र्याचा जन्म जपान मधील ओडेट मध्ये १० नोव्हेंबर १९२३ साली एका शेतामध्ये झाला होता. पुढे टोकियो विद्यापीठातील कृषी विभागात काम करणाऱ्या प्राध्यापकांनी १९२४ साली त्याला दत्तक घेतले होते. त्या प्राध्यापकांचे नाव होते हिडेसाबुरो युएनो. 
यूएनो दररोज विद्यापीठात ट्रेनने जायचे. रेल्वे स्टेशन घराजवळच असल्याने ते रोज पायी पायी स्टेशनपर्यंत जायचे. जेव्हापासून हचिको त्यांच्या घरी आला होता तेव्हांपासून हचिको रोज सकाळी त्यांच्या सोबत स्टेशन पर्यंत जायचा आणि संध्याकाळी साधारण पाच वाजता त्यांच्या परतण्याच्या वेळी स्टेशनजवळ जाऊन बसायचा. मग ते दोघे सोबत घरी यायचे. असा त्यांचा दिनक्रम झाला होता.  स्टेशन जवळील खाद्यपदार्थ विक्रेत्यांना आणि तिकीट कलेक्टरला ही देखील रोजची सवय झाली होती.  पण बहुतेक नियतीला त्यांची मैत्री पाहवली गेली नाही आणि एके दिवशी अचानक  २१ मे, १९२५ साली मुलांना शिकवत असतानाच यूएनो ह्यांचा cerebral haemorrhage मुळे अचानक मृत्यू झाला. हाचिको ज्या स्टेशनवर त्यांची वाट पाहत असायचा तिथे त्या दिवशी यूएनो आलेच नाहीत. तो बिचारा रात्र होई पर्यंत वाट पाहत बसला. 
यूएनो च्या मृत्यनंतरही हाचिको रोज संध्याकाळी ट्रेन ज्या वेळी स्टेशनवर यायची बरोबर त्याच वेळेला जायचा. त्यांच्या परतण्याची  तो रोज वाट पाहू लागला. पण यूएनो काही दिसले नाहीत. एखाद्या माणसाची वाट तरी किती पाहावी एक-दोन दिवस ? पण हचिको पुढचे नऊ वर्षे, नऊ महिने आणि 15 दिवस आपल्या आवडत्या मालकाची वाट पाहत होता. तो रोज तिथे जायचा, आपल्या मालकाच्या परतण्याच्या आशेने रात्रभर तिथे थांबायचा पण त्याचे लाडके प्राध्यापक काही येणार नव्हते आणि हचिकोही त्यांची वाट पाहायचं थांबवणार नव्हता. यूएनो ह्यांच्या एका विद्यार्थ्यांने अकितो ह्या कुत्र्याच्या जातीवर बरेच संशोधन केले होते. हचिकोलाही त्याने बऱ्याच वेळा शिबुया स्टेशनवर पाहिले होते. एक दिवशी त्याने हाचिकोचा पाठलाग केला. तेव्हा त्याला कळले की हाचिको आता यूएनोच्या घरी बागकाम करणाऱ्यांकडे राहत असे.
एव्हाना रोज येणाऱ्या-जाणाऱ्यांच्या हे लक्षात देखील आले होते कि हा इथे आपल्या मालकाची वाट पाहत बसलेला असतो. ४ ऑक्टोबर १९३२ साली "असाही शिंबून " मध्ये प्रसिद्ध केलेल्या एका लेखामुळे हचिकोचे कथा सर्वांना कळली. त्यानंतर बरेच लोक फक्त हाचिकोला पाहण्यासाठी आणि त्याला खायला काहीतरी द्यावे म्हणून तिथे येऊ लागले. जेव्हा त्यांना वस्तुस्थिती कळाली तेव्हा त्यांनीही हचिकोला रोज काहीना काही खाण्यासाठी देण्यास सुरुवात केली. पुढे हाचिको आणि त्याच्या निष्ठेबद्दल लोकांमध्ये बराच मोठा आदर निर्माण झाला होता. बघता बघता हचिको जगप्रसिध्द झाला. यूएनोच्या मृत्यूनंतर त्यांच्या पत्नीने शहर सोडण्याचा निर्णय घेतला होता. पण हाचिको मात्र त्याच शहरात शेवटपर्यंत शिबुया स्टेशनवर वाट पाहत राहिला. हचिको चित्रपटात एक सुंदर वाक्य आहे. त्याचा मित्र हा हाचिकोला समजावून सांगत असतो कि "प्रोफेसर आता येणार नाही पण हचिकोला जर वाट पाहायचीच असेल तर त्याने ती पहायला हवी. "
शेवटी आज येईल उद्या येईल या एका आशेवर आपल्या प्रिय मालकाची वाट पाहता -पाहता 8 मार्च, १९३५ रोजी हचिकोने आपला श्वास शिबूयाच्या रस्त्यावर सोडला. त्याचा मृतदेह शिबुया येथील रस्त्यावर आढळून आला. त्यावेळी तो ११ वर्षाचा होता. डॉक्टरांनी त्याच्या मृत्यूचे कारण Terminal Cancer & Filaria Infection असे सांगितले. 
त्याच्या मृत्यूनंतर हाचिकोच्या पार्थिवावर अंत्यसंस्कार करण्यात आले. त्याची राख टोकियोतील मिनाटो येथील ओयामा स्मशानभूमीत पुरण्यात आली. येथेच त्याचे प्रिय मालक प्रोफेसर युएनो यांच्यावर देखील अंत्यसंस्कार केले होते. जपान ने त्याच्या आठवणीत 
शिबुया स्टेशन, टोकियो युनिव्हर्सिटी, द नॅशनल म्युझियम ऑफ नेचर & सायन्स (यूनो), ओयामा स्मशानभूमी तसेच हचिकोचा जन्म जिथे झाला त्या ओडेट शहरात असे एकूण पाच पुतळे बांधले. मानव आणि प्राणी यांच्यातील कथा या नेहमीच भावूक करतात परंतु  आपल्या मालकाच्या मृत्यूनंतर सलग ९ वर्षे ९ महिने आणि १५ दिवस न चुकता वाट पाहणारा हचिको हा एकच आहे. जपान ला कधी जाणं झालंच तर नक्कीच शिबुया स्टेशन ला भेट द्या.  
हचिको आणि प्राध्यापक यांच्यातील अजरामर प्रेम आणि  मैत्री ची गोष्ट "हचि  अ  डॉग टेल" (Hachi: A Dog's Tale) या चित्रपटात उत्तम रित्या मांडली आहे आणि ती नक्कीच पाहणाऱ्याला भावूक करते यात शंकाच नाही. 

हचिकोचा पुतळा

८ मार्च, १९३६, हचिको मृत्यूची एक वर्षाची जयंती

फोटो आणि माहिती सौजन्य : विकिपीडिया आंतरजालावरून  साभार